حضرت فاطمه معصومه(س)

«و دانه ریخت٬ بیایی کبوترش باشی
دوباره آینه‌ای در برابرش باشی

نه اینکه پر بکشی و به شهر او نرسی
میان راه پرستوی پرپرش باشی

مدینه شهر غریبی برای فاطمه هاست
نخواست گم شده‌ای مثل مادرش باشی

خدا تو را به دل بی قرار ما بخشید
و خواست جلوه‌ای از حوض کوثرش باشی

به قم رسیدی و گم کرد دست و پایش را
چو دید آمده‌ای سایه‌ی سرش باشی

اجازه خواست که گلدان مرمرت باشد
و تا همیشه تو یاس معطرش باشی

نگاه تو همه را یاد او می‌اندازد
به چهره‌ات چه می‌آید که خواهرش باشی

خدا نخواست تو هم با جوادِ کوچکِ او
گواه رنج نفس‌های آخرش باشی

نخواست باز امامی کنار خواهر خود …
نخواست زینبِ یک شام دیگرش باشی»

همیشه روی لبم ذکر یا اباالفضل است

همیشه روی لبم ذکر یا اباالفضل است

چراکه حضرت مشکل گشا اباالفضل است

دودست داده به راه خدا وپس چه عجب

اگر که معنی دست خدا اباالفضل است

به جمله جمله ی یا کاشف الکروب قسم

که استجابت صدها دعا اباالفضل است

نمونه است اباالفضل و در مسیر حسین

کسی که شدهمه چیزش فدا اباالفضل است

از ابتدا به من آموخت مادرم تنها

دوای درد گرفتارها اباالفضل است

چه ترس دارد از آتش ،چه ترس از دوزخ

اگر شفاعت هر شیعه با اباالفضل است

خود امام زمان گفته است می آید

به مجلسی که در آن ذکر یااباالفضل است

بگیر ذکر اباالفضل با امام زمان

ببین که بر لب صاحب عزا اباالفضل است

چشمان خیس علقمه

چشمان خیس علقمه امواج رود بود

آن روز رود، شاهد کشف و شهود بود

آن روز سرخ، علقمه محراب کوفه شد

در دست ابن ملجم میدان، عمود بود

از شوق سجده صالح دین از فراز اسب

بر خاک سبز کرب و بلا در سجود بود

شکر خدا که راه تماشا گرفت خون

آخر هنوز صورت مادر کبود بود

این قصّه آب می خورد از چشم شور ماه

نسبت به ماه طایفه از بس حسود بود

شیرین زبان

سخت است وقتی روضه وصف دختری باشد
حالا تصور کن به دستش هم، سری باشد

حالا تصور کن که آن سر، ماهِ خون رنگی
در هاله‌ای از گیسویی خاکستری باشد

دختر دلش پر می‌کشد، بابا که می‌آید،
موهای شانه کرده‌اش در معجری باشد

ای کاش می‌شد بر تنش پیراهنی زیبا …
یا لااقل پیراهن سالم‌تری باشد

سخت است هم شیرین زبان‌ باشی و هم فکرت
پیش عموی تشنه‌ی آب آوری باشد

با آن‌همه چشم انتظاری باورش سخت است
سهمت از آغوش پدر تنها سری باشد

شلاق را گاهی تحمل می‌کند شانه
اما نه وقتی شانه‌های لاغری باشد

اما نه وقتی تازیانه دست ده نامرد
دور و برِ گم گشته‌ی بی‌یاوری باشد

خواهرتر از او کیست؟ او که، هر که آب آورد،
چشمش به دنبال علی اصغری باشد

وای از دل زینب که باید روز و شب انگار
در پیش چشمش روضه‌های مادری باشد

وای از دل زینب که باید روضه‌اش امشب
«بابا ! مرا این بار با خود می‌بری؟» باشد

بابا ! مرا با خود ببر ، می‌ترسم آن بدمست
در فکر مهمانی و تشت دیگری باشد

باید بیایم با تو، در برگشت می‌ترسم
در راه خار و سنگ‌های بدتری باشد

باید بیایم با تو، آخر خسته شد عمه
شاید برای او شب راحت تری باشد؟

دعای زنده دلان

دعای زنده دلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سفید با حسن است

مبین ز نسل حسن هیچ کس امام نشد
به حسن بینی اگر هر امام را حسن است

به کفر گفت که دست حسن دوایی نیست
درست گفت برادر، خود دوا حسن است

حسین می شنوم هرچه یا حسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی صدا حسن است

حسین نهی به قاسم دهد حسن دستور
ز من بپرس که سلطان کربلا حسن است

بخوان به نام پسر تا پدر دهد راهت
بیا که کنیه شیرخدا اباحسن است

از مجموعه: آواز لال

خواستگه آفتاب

دوش مرا حال خوشی دست داد
سینه ما را عطشی دست داد

نام تو بردم لبم آتش گرفت
شعله به دامان سیاوش گرفت

نام تو آرامه جان منست
نامه تو خط امان منست

ای نگهت خواستگه آفتاب
بر من ظلمت زده یک شب بتاب

پرده برانداز زچشم ترم
تا بتوانم به رخت بنگرم

ای نفست یار و مددکار ما
کی و کجا وعده دیدار ما

دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد
به هوای دیدن تو هوس حجاز دارد

به مکه آمدم ای عشق تا تو را بینم
تویی که نقطه عطفی به اوج آیینم

کدام گوشه مشعر کدام کنج منا
به شوق وصل تو در انتظار بنشینم

ای زلیخا دست از دامان یوسف بازکش
تا صبا پیراهنش را سوی کنعان آورد

ببوسم خاک پاک جمکران را
تجلی خانه پیغمبران را

خبر آمد خبری در راه است
سرخوش آن دل که از آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید شاید
پرده از چهره گشاید شاید

دست افشان پای کوبان می روم
بر در سلطان خوبان می روم

می روم بار دگر مستم کند
بی سر و بی پا و بی دستم کند

می روم کز خویشتن بیرون شوم
در پی لیلا رخی مجنون شوم

خبر آمد خبری در راه است
سرخوش آن دل که از آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید شاید
پرده از چهره گشاید شاید

دست افشان پای کوبان می روم
بر در سلطان خوبان می روم

می روم بار دگر مستم کند
بی سر و بی پا و بی دستم کند

می روم کز خویشتن بیرون شوم
در پی لیلا رخی مجنون شوم

هر که نشناسد امام خویش را
برکه بسپارد زمام خویش را

با همه لحن خوش آوایی ام
در به در کوچه تنهاییم

ای دو سه تا کوچه ز ما دورتر
نغمه تو از همه پرشورتر

کاش که این فاصله را کم کنی
محنت این قافله را کم کنی

کاش که همسایه ما می شدی
مایه ی آسایه ما می شدی

هر که به دیدار تو نایل شود
یک شبه حلال مسایل شود

باده ناب

وقت آن است به ما باده ی نابی برسد
جام در دست گرفتیم، شرابی برسد

لن ترانی و ترانی چه تفاوت دارد
هدف آن است فقط از تو جوابی برسد

گنج ها هست نهان در دل هر ویرانه
پس چه خوب است به ما حال خرابی برسد

عاشق آن است که بر دیده ی منت بنهد
اگر از جانب معشوق عتابی برسد

من به بخشندگی و مهر تو ایمان دارم
چه خیالی است اگر روز حسابی برسد

گر قرار است گنهکار بخوانید مرا
روز محشر به من ای کاش نقابی برسد

همه امید من این است که در روز جزا
زود از حضرت صدیقه خطابی برسد:

عاشقان پسرم را سوی دوزخ مبرید
نگذارید بر این قوم عذابی برسد

تا که آید به میان نام حسین بن علی
برگه ی بخشش ما با چه شتابی برسد

*این شعر در شب پنجم ماه مبارک رمضان سال 96 در مسجد ارک توسط حاج منصور ارضی خوانده شده است*

بسم الله

هر که دارد سر سودای خدا بسم اللّه
هر که دارد غم مهمانی ما بسم الله

میزبانان سحر منتظر مهمانند
هر که خواهد سحر اهل بکا بسم الله

چشمه ی آب حیات است مناجات سحر
هر که دارد طلب آب بقا بسم الله

ماه ها منتظر ماه مبارک بودیم
آمد ای منتظران ماه خدا بسم الله

سفره ی بندگی ماه خدا پهن شده
سفره ی ماست کنار شهدا بسم الله

دیده وا کن که خدا در بر ما بنشسته
همنشین است خدا با فقرا بسم الله

شد هلال مه دلدار حلال همگان
رؤیت یار حلال است تو را بسم الله

دست ابلیس که بسته است امان از این نفس
باید ای نفس کنی ترک خطا بسم الله

یادی از تشنگی روز قیامت باید
باب افطار گشوده ست به ما بسم الله

میهمان خانه ی ارباب کرم ماه خداست
ایهاالناس سوی آل عبا بسم الله

روزه یعنی عطش روضه ی لب های حسین
هرکه دارد طلب خون خدا بسم الله

رحمت واسعه اینجاست سر کوی حبیب
هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله

در رکاب پسر فاطمه باید جان داد
هر که خواهد شود این گونه فدا بسم الله

شعر از استاد علی اکبر لطیفیان

*این شعر در شب اول ماه مبارک رمضان سال 89 توسط حاج منصور ارضی در مسجد ارک خوانده شده است.*

یعنی صبر

ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ؛ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﺩﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺮ
ﺳﻔﺮﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﻭﺳﻂ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﺤﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺮ

اﻭﻟﯿﻦ ﺁﯾﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺷﻤﺎ ﺣﺎ ﯾﺎ ﺻﺎﺩ
ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺷﮑﻞ: ﺣﺴﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺮ!!

ﻧﻨﻮﺷﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﻭﺳﻂ ﮐﻮﭼﻪ ﻭﻟﯽ
ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺰﻥ، ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺮ!!

ﺁﻥ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮐﺸﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﻕ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ…
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﺣﯿﺎﺗﺖ ﻋﻠﻨﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺮ

ﺗﺎ ﮐﻪ ﺍﻓﺸﺎ ﻧﺸﻮﺩ ﺭﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﺎﺩﺭ ،ﺩﺳﺖ
را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺭﻭﯼ ﺩﻫﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺮ….

گفتن ﺟﻤﻠﻪ ﻻ‌ﯾﻮﻡ ﮐﯿﻮﻣﮏ ﻭﻗﺘﯽ
ﮐﻪﭘﺮ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﮐﻞ ﺑﺪﻥ، ﯾﻌﻨﯽ صبر

ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺁﯾﻨﻪ ﺷﯿﺮ ﺧﺪﺍﯾﯿﻢ ﺣﺴﯿﻦ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺷﺪﻩ، ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺮ

ﺻﺒﺮ ﺍﯾﻮﺏ ﻣﺜﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﻭﻟﯿﮑﻦ ﺑﯽ ﺷﮏ!
ﻗﺼﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﻣﻨﺤﺼﺮﺍ
……*ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺒﺮ*……

غرقِ مَهْوَش

عشق آن باشد که در آب فرات
تشنه تر بینی تو نورِ کائنات

عشق آن باشد که در میدان جنگ
خود برهنه سازد از هر لُبْس و رنگ

عشق آن باشد که می بُرّید دست
دید چون یوسف ز خودبینی بِرَسْت

عشق آن باشد که چون تیری کَشَند
بی خبر باشند غرقِ مَهْوَشَند

عشق آن باشد که از تکرارِ ذکر
بشنود مذکور ذاکر شد به سِفْر

آن که در هر حال، برهانش بدید
غیرِ او نزدش سِیَهْ بُد یا سفید

زشت و زیبا در قِبالش بی جلال
لایُقاسُ، ور بود یوسفْ جمال

مُتّکی بر نور او، مسرور شد
آمِن از نزدیک و از هر دور شد