عشق آن باشد که در آب فرات
تشنه تر بینی تو نورِ کائنات

عشق آن باشد که در میدان جنگ
خود برهنه سازد از هر لُبْس و رنگ

عشق آن باشد که می بُرّید دست
دید چون یوسف ز خودبینی بِرَسْت

عشق آن باشد که چون تیری کَشَند
بی خبر باشند غرقِ مَهْوَشَند

عشق آن باشد که از تکرارِ ذکر
بشنود مذکور ذاکر شد به سِفْر

آن که در هر حال، برهانش بدید
غیرِ او نزدش سِیَهْ بُد یا سفید

زشت و زیبا در قِبالش بی جلال
لایُقاسُ، ور بود یوسفْ جمال

مُتّکی بر نور او، مسرور شد
آمِن از نزدیک و از هر دور شد

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد

تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت
از سمک تا به سماکش کشش لیلا برد

من به سرچشمه خورشید نه خود بردم راه
ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد

من خسی بی سرو پایم که به سیل افتادم
او که می رفت مرا هم به دل دریا برد

جام صهبا زکجا بود مگر دست که بود
که به یک جلوه دل و دین زهمه یکجا برد

خم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود
که درین بزم بگردید و دل شیدا برد

خودت آموختی ام مهر و خودت سوختی ام
با برافروخته رویی که قرار از ما برد

همه یاران به سر راه تو بودیم ولی
غم روی تو مرا دید و ز من یغما برد

همه دلباخته بودیم و هراسان که غمت
همه را پشت سر انداخت، مرا تنها برد

علامه سید محمد حسین طباطبایی